Od redaktora
Drodzy Parafianie!
Nasza powszednia codzienność odznacza się tym, że mniej lub bardziej dosłownie nasz wzrok skierowany jest ku ziemi. Nawet jeśli domeną naszej pracy nie jest uprawa roli, to faktem niezaprzeczalnym jest, iż większość naszej uwagi absorbują sprawy dziejące się – niech będzie wolno raz jeden użyć nieco poetyckiego terminu – na naszym ziemskim padole. Nie sposób uciec od zaradzania codziennym potrzebom, od przezwyciężania wciąż pojawiających się problemów, od zwyczajnej troski o siebie i bliskich.
Dzisiejsza liturgiczna uroczystość to okazja, by raz kiedyś spojrzeć na siebie w perspektywie ponadziemskiej. Wstępujący do nieba Pan Jezus uświadamia nam, że nasz świat nie kończy się na tym horyzoncie, który jesteśmy w stanie ogarnąć wzrokiem. Istota bycia chrześcijaninem polega na tym, że jestem powołany do tego, by patrzeć szerzej i widzieć więcej. Prawdziwie wierzący wciąż na nowo odkrywa, że właściwa sfera jego zaangażowania to nie tylko zaspokajanie cielesnych potrzeb, ale życie prawdziwie duchowe, którego docelowa perspektywa po wielokroć przekracza zakres tego, co poznawalne zmysłami.
Nikt nie staje się człowiekiem Bożym automatycznie ani bezwolnie. Każdego roku teksty liturgii przypominają nam, jaką duchową drogę przeszli Apostołowie w dniach między Zmartwychwstaniem a Pięćdziesiątnicą. Zdezorientowana oraz zagubiona gromadka pozornie osieroconych Galilejczyków skłonna jest wrócić do wcześniej dobrze im znanego łowienia ryb, jednak Zbawiciel ma wobec nich inne plany: oni mają być ŚWIADKAMI. Przed każdym z nas zadanie przemierzania podobnej duchowej drogi, kresem której będzie zobaczenie siebie i swojego życia w świetle autentycznej bliskości samego Boga.
Wasi duszpasterze.
Aktualności
Stanowisko Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski w sprawie prawnej ochrony ludzkiego życia
Deklaracja Dignitas infinita o godności człowieka to dokument Dykasterii Nauki Wiary zaaprobowany przez Ojca Świętego Franciszka, poruszający kluczowe zagadnienia ludzkiego życia. W związku z narastającą w przestrzeni publicznej i działaniach rządu presją dotyczącą zmiany prawnej ochrony życia ludzkiego w kierunku legalizacji zabijania dzieci w łonie matek, pragniemy przypomnieć jednoznaczne i niezmienne stanowisko Kościoła w tej kwestii.
„Kościół nie przestaje przypominać, że «godność każdej istoty ludzkiej ma charakter istotowy i obowiązuje od chwili poczęcia do naturalnej śmierci. Uznanie tej godności jest niezbywalnym warunkiem wstępnym ochrony egzystencji osobistej i społecznej, a także niezbędnym warunkiem tego, by braterstwo i przyjaźń społeczna mogły się urzeczywistniać między wszystkimi narodami na ziemi». Opierając się na tej nienaruszalnej wartości ludzkiego życia, magisterium Kościoła zawsze wypowiadało się przeciwko aborcji. Św. Jan Paweł II pisze o tym: «Wśród wszystkich przestępstw przeciw życiu, jakie człowiek może popełnić, przerwanie ciąży ma cechy, które czynią z niego występek szczególnie poważny i godny potępienia. […] Dzisiaj jednak świadomość jego zła zaciera się stopniowo w sumieniach wielu ludzi. Akceptacja przerywania ciąży przez mentalność, obyczaj i nawet przez prawo jest wymownym znakiem niezwykle groźnego kryzysu zmysłu moralnego, który stopniowo traci zdolność rozróżnienia między dobrem i złem, nawet wówczas, gdy chodzi o podstawowe prawo do życia. Wobec tak groźnej sytuacji szczególnie potrzebna jest dziś odwaga, która pozwala spojrzeć prawdzie w oczy i nazywać rzeczy po imieniu, nie ulegając wygodnym kompromisom czy też pokusie oszukiwania siebie. […]
Właśnie w przypadku przerywania ciąży można się dziś często spotkać z dwuznacznymi określeniami, jak na przykład ‘zabieg’, które zmierzają do ukrycia jego prawdziwej natury i złagodzenia jego ciężaru w świadomości opinii publicznej. Być może, samo to zjawisko językowe jest już objawem niepokoju nurtującego sumienia. Jednak żadne słowo nie jest w stanie zmienić rzeczywistości: przerwanie ciąży jest – niezależnie od tego, w jaki sposób zostaje dokonane – świadomym i bezpośrednim zabójstwem istoty ludzkiej w początkowym stadium jej życia, obejmującym okres między poczęciem a narodzeniem». Nienarodzone dzieci są zatem «najbardziej bezbronne i niewinne ze wszystkich, a dzisiaj odziera się je z ludzkiej godności, aby robić z nimi to, co się chce, pozbawiając je życia i ustanawiając prawa, by nikt nie mógł temu przeszkodzić». Należy zatem stwierdzić z całą mocą i jasnością, nawet w naszych czasach, że «obrona rodzącego się życia jest ściśle związana z obroną jakiegokolwiek prawa człowieka»” (Deklaracja Dignitas infinita, 47).
W kontekście troski o życie i rozwój dzieci, Rada Stała KEP zachęca wszystkich wiernych do włączenia się w inicjatywę Ojca Świętego Franciszka, który ustanowił pierwsze Światowe Dni Dzieci. Będą one obchodzone 25 i 26 maja 2024 roku. W naszych modlitwach pamiętajmy także o tych dzieciach, którym nigdy nie było dane ujrzeć blasku słońca.
Podpisali Członkowie Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski Jasna Góra, 2 maja 2024
Co u nas?
Tydzień temu dzieliliśmy się z Drogimi Parafianami radością z ostatnich przygotowań do Pierwszej Komunii Świętej w naszej parafii. Gdy niniejszy tekst trafi do rąk czytelników, obie grupy naszych młodych przyjaciół (10 osób wczoraj w Drawnie i 4 osoby w Święciechowie w dzisiejszą niedzielę) będą już miały za sobą odświętną celebrację. Otaczajmy ich naszą modlitwą oraz budujmy autentycznym przykładem żywej więzi z Jezusem Eucharystycznym.
Ponieważ w kolejną niedzielę będziemy obchodzić liturgiczną uroczystość Zesłania Ducha Świętego, wraz z całym Kościołem odprawiamy nowennę poprzedzającą ten obchód. Warto wciąż na nowo uświadamiać sobie, jak wielkimi darami zostaliśmy obdarowani w sakramentach chrztu i bierzmowania oraz wprost prosić Boga o jak najobfitsze owocowanie tych darów. Jest jak najbardziej zasadne, by wszyscy świadomi i zaangażowani wierni zechcieli włączyć się w tę modlitwę, która w miesiącu maju jest szczególną intencją zanoszoną przez członków Żywego Różańca: o jak najbardziej owocne działanie darów Ducha Świętego w posłudze tych osób, które biorą na siebie zadanie uporania się z problemami remontowymi i konserwatorskimi w naszej archidiecezji. Rzecz jest niełatwa pod wieloma względami: do rozstrzygnięcia są kwestie zarówno organizacyjne, personalne i finansowe, zachodzi także potrzeba naprawdę mądrej koordynacji działań na wielu płaszczyznach. To, w jaki sposób możemy się jako parafia zaangażować w te działania, to nasza wytężona modlitwa o to, by dary Ducha Świętego stale towarzyszyły osobom odpowiedzialnym i pomagały im podejmować właściwe decyzje.