Korzenie naszej wspólnoty sięgają początku XIV wieku. Drawno (ówcześnie Neuwedell) po raz pierwszy zostało w dokumencie nazwane miastem w 1313 roku, co skłania do przypuszczeń, że musiało już wtedy posiadać jakąś świątynię. Jego historia jest ściśle związana z dziejami rodziny Wedlów. Kroniki przekazały, że w XIV wieku miasto otaczał kamienny mur z wieżami warownymi, a w roku 1500 ufundowany został miejski szpital. Oczywistym jest, że życiem religijnym mieszkańców musieli kierować miejscowi duszpasterze.
Pojawienie się protestantyzmu przyniosło zasadniczą zmianę oblicza życia religijnego miasta. Ruch ten na ziemiach Nowej Marchii usilnie propagował margrabia brandenburski Jan, znany jako Jan z Kostrzyna. Stosunkowo szybko przyjął on nowe wyznanie i upowszechniał je na terenach przez siebie zarządzanych. Motywem tych działań było upatrywanie lepszych perspektyw rozwoju peryferyjnych okolic jak również szansa na wzbogacenie się. Sprowadził do Choszczna luterańskiego teologa Jerzego Buchholtzera, który działał także w Neuwedell. W 1536 doprowadził on do likwidacji najpierw klasztoru Franciszkanów, a następnie kolejnych parafii katolickich. Przez szereg lat przy sprawowaniu kultu posługiwano się przejętymi szatami i sprzętem liturgicznym. Neuwedell wchodziło w skład superintendentury w Choszcznie, było siedzibą diakonatu. Pierwszymi pastorami w mieście byli: Severius Fuhrer, Mikołaj Lindenberg, Samuel Doege. Do 1945 roku udokumentowano działalność siedemnastu pastorów i osiemnastu diakonów. Prowadzone księgi kościelne spłonęły podczas wielkiego pożaru w 1690 roku.
Dominacja protestantyzmu nie oznaczała, że w Drawnie nie było wiernych naszego Kościoła . Źródła zachowały informację, że w 1852 roku mieszkało tu ośmiu, a w roku 1885 jedenastu katolików. Napływ polskich robotników rolnych sprawił, że dla zaspokojenia ich potrzeb religijnych odprawiano liturgię w domach prywatnych. Powrót Kościoła na drawieńską ziemię w zorganizowanych strukturach nastąpił po zakończeniu II Wojny Światowej. Pierwszym duszpasterzem był ks. Karol Chmielewski, który 16 czerwca 1945 r. poświęcił miejscowy kościół. Sylwetki kolejnych duszpasterzy przedstawiamy w niniejszym serwisie w dziale „kapłani”. Od 2010 roku funkcję proboszcza pełni ks. Dariusz Doburzyński.
Po 1945 roku w drawieńskim kościele prowadzono szereg prac remontowych o różnym zakresie oraz realizowanych z różnym stopniem fachowości. Źródłem informacji na ten temat są kolejne tomy kroniki parafialnej. Poniżej przedstawiamy wyniki kwerendy przeprowadzonej w tej kwestii.
Krótko po wojnie w kościele przeprowadzono „restaurację po wojennych zniszczeniach”, której zakresu nie znamy. W 1946 roku ks. Edmund Nowicki poświęcił dzwony (prawdopodobnie w październiku).
W 1948 roku ceglaną podłogę zalano warstwą betonu, na której częściowo położono płytki. Od południowej strony przełożono dach, na zewnątrz kościoła naprawiono tynk. Wewnątrz pomalowano białą farbą chór, ławki, balaski i lamperię. Całe wnętrze pomalowano farbą kredową. Sprawiono figurę Miłosiernego Pana Jezusa. Autor wpisu w kronice zaznacza, że naprawa dachu została przeprowadzona nieumiejętnie i niesumiennie. Doszło do otwartego konfliktu, który miał finał w sądzie.
Huragan dnia 17 stycznia 1955 wyrządził ogromną szkody w pokryciu dachu nawy i zakrystii, „która po prostu jest nie do naprawienia”.
W 1956 podjęto budowę stałego ołtarza głównego. Płyta kamienna na mensę została sprowadzona z Krakowa, marmurowe antepedium wyrzeźbił nieznany nam z nazwiska artysta plastyk z Poznania. Z różnych powodów prace przeciągały się, kronikarz wspomina nawet, że „utknęły na wszystkich odcinkach”. Konsekracji ołtarza dokonał w czasie wizytacji pasterskiej ks. bp Wilhelm Pluta 18 października 1959 r.
Na peregrynację obrazu jasnogórskiego w sierpniu 1962 r. „kościół po gruntownym remoncie – a to instalacji elektrycznej, dachu, gzymsów, tynków, okien, drzwi, wieży i poręczy przed kościołem, posadzki wewnątrz kościoła”. W grudniu tego samego roku w głównym ołtarzu umieszczono obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Złoconą oprawę wykonał artysta R. Warszewski z Torunia, a w jej instalacji bezinteresownie pomagał parafianin, p. Piotr Grygorcewicz.
W roku 1964 przystąpiono do remontu dachu i wieży kościoła. Zamiarem było rozpoczęcie go już na wiosnę, jednak uniemożliwił to brak zatwierdzenia planu remontu przez władze świeckie. Problemem było także wyłonienie wykonawcy – kronikarz zapisał, że „do remontu kościoła nie można było brać miejscowych brakorobów”. Kolejna przeszkoda to dostęp do materiałów: „trudno było o […?], łaty, o śplisy [???}, o gwoździe, o dachówki, o gąsiory itp. Ile czasu marnowało się na zdobycie wspomnianych materiałów”. Prace faktycznie rozpoczęto w lipcu 1964 roku. Po odkryciu dachu okazało się, że zakres remontu przekroczy pierwotne założenia, przez co będzie on musiał potrwać także w kolejnym roku. W 1965 roku „przeprowadzono kapitalny remont wieży szachulcowej. Szczyt został pokryty nową blachą. Dach na wieży przekładano, łaty wymieniano. W kościele z okazji malowania wnętrza usunięto schody obok ołtarza. Prowizoryczne boczne ołtarze usunięto, okna naprawione, tynk na zewnątrz uzupełniono, betonowano ściek z rynien”.
W 1966 roku kronika wspomina, że „sprawiono ołtarz ruchomy z modrzewiowego drzewa – twarzą do ludu”. Jego koszt w wysokości 2 000 zł pokryły ofiary zebrane na zapłacenie przez parafię karnego podatku za nieprowadzenie księgi inwentarzowej, którego ostatecznie nie wyegzekwowano. Natomiast pod datą 7 października 1971 r. mowa jest o „poświęceniu ołtarza twarzą do wiernych oraz pulpitu. Ołtarz ten i pulpit ofiarowała rodzina stolarska z Drawna – p. Musialikowie. […] W związku z nowym ołtarzem prezbiterium zmieniło swój wygląd – usunięto stalle, balaski przeniesiono do naw bocznych, na centralnym miejscu stanął nowy ołtarz”.
4 czerwca 1973 roku przystąpiono do remontu wieży, którego pierwszym etapem było postawienie rusztowania o wysokości 25 metrów. Natomiast na koniec 1974 roku parafialny kronikarz odnotował, że „w kościele wewnątrz podniesiono prezbiterium w celu dogodnego przystępowania do Stołu Pańskiego. Sprawiono nową balustradę (metalową). Połowę kościoła pokryto nową dachówką (czerwona), druga połowa została przełożona. Sprawiono nowe rynny, których w ogóle nie było. Z zewnątrz cały kościół został otynkowany i zrobiono nakropek z tarabony. Wybito nowe wejście do kościoła i zrobiono oraz wmontowano nowe drzwi. Gdy chodzi o wieżę została usunięta zmurszała kopuła i zrobiono nową więź dachową, zakończoną nowym krzyżem w miejsce koguta protestanckiego. Trzy ściany wieży zostały wyremontowane, czwarta od strony głównego wejścia do kościoła wskutek poważniejszych prac (wymiana belek, [?…]wanie) planuje się w następnym roku”. Zapis kroniki z roku 1977 stwierdza, że „…przed Pierwszą Komunią rozebrano rusztowanie po zakończonym remoncie wieży”, natomiast „…do 10 XI ukończono schody przy głównym wejściu do kościoła i wybetonowano część placu przed wejściem i zrównano teren kościoła od strony miasta spychaczem”.
W roku 1976 „zrobiono nową instalację elektryczną. […] Zniesiono wybrzuszenie chóru i usunięto szczątki organów oraz wymalowano wnętrze kościoła”. W roku 1978 „w dniach 6 i 7 III założono nową radiofonizację. Założył ją p. Malik z Opola. […] Dnia 20 III wstawiono do kościoła parafialnego nowe modrzewiowe ławki. Robił je Pan Musialik z Drawna”.
Zapis kroniki z roku 1980 stwierdza, że „…w październiku ukończono pracę przy chodniku procesyjnym wokół kościoła. Wybetonowano również przed kościołem wyjście aż do bramy. W kolejnym roku „na Święta Wielkanocne zostały sprawione cztery dębowe konfesjonały, wykonane przez pracownię rzeźbiarską w Szczecinie”.
W roku 1984 przy okazji przygotowań parafii do przeżywania Misji Świętych „…w czynie społecznym podjęto prace na dachu kościoła – położenie nowej, betonowej dachówki na części głównej nawy kościoła; przedtem zrobiono specjalne osobne wejście na strych kościoła bezpośrednio z wieży (przedtem możliwe było dojście tylko z chóru kościoła przez dziurę w suficie”.
W latach 1987 – 1988 w dwóch etapach wykonano witraże, najpierw cztery w prezbiterium, a następnie sześć w nawie. Projekt stworzył Brunon Tade ze Szczecina, wykonała firma Michała Ratajskiego ze Szczecina. W 1988 r. zakupiono 4 żyrandole i 16 kinkietów w stylu „Księstwo Warszawskie”. W 1989 r. wylano asfalt wokół kościoła.
W 1994 roku wykonano kolejne prace: „…zostały oszklone okna szkłem ornamentowym, a następnie p. Moder – malarz z Drawna, pobiałkował ściany i sufit oraz olejno drzwi ościeże i chór. Podwyższone też zostało prezbiterium o jeden stopień. […] Została też wymieniona instalacja nagłośnieniowa”.
Latem roku 1997 „dokonano przebudowy: 1. ołtarza, który uprzednio był przy nastawie ołtarzowej, a do sprawowania Eucharystii był ołtarz drewniany. Posłużono się tymi samymi elementami z marmuru. Ołtarz przebudował p. Ryszard Jasek kamieniarz ze Strzelec Krajeńskich.
2. Założono posadzkę ceramiczną na całym kościele. Pracę tę wykonali dwaj panowie mieszkańcy Drawna: Aleksander Bielatko i Marian Twardowski.
3. Przebudowano chór pozostawiając główną konstrukcję i filary, wymieniono wszystkie deski, schody, wykonano ławki. Drewno podarował DPN – p. dyrektor Tadeusz Kohut. Prace stolarskie wykonali miejscowi stolarze renciści. Największy wkład pracy włożył p. organista Tadeusz Snopkowski”.
Organy firmy Johannus zostały pozyskane staraniem pochodzącego z Drawna ks. Andrzeja Majewskiego, podarowane przez fundatora z Niemiec Siegmara Schickela. Poświęcone 14 czerwca 1998 w czasie wizytacji pasterskiej przez ks. bpa Jana Gałeckiego.
Od 4 sierpnia 1988 prowadzono prace przy przełożeniu dachu. Działania prowadziło sześciu pracowników z Istebnej, trwały prawie miesiąc. Drewno na łaty zapewnił Drawieński Park Narodowy, sprzęt dostarczyli panowie: Wiśniowski, Stanik, Bokun, Górski, pomagali panowie: Snopkowski, Słuka, Dzierbunowicz, gruz wywiózł p. Buchajczyk.
W listopadzie 2000 roku zostało zamontowane nowe nagłośnienie: głośniki, mikrofony, wzmacniacz. W lutym 2001 zostały zakupione dzwony elektroniczne. W czerwcu 2002 panowie Andrzej i Zygmunt Musialikowie wykonali nowe drzwi wejściowe do kościoła. Wykonano także schody i oświetlenie w kruchcie. W 2006 roku gmina Drawno zrealizowała inwestycję „wymiana nawierzchni Plac Wolności i placu przykościelnego w Drawnie” w ramach którego wokół kościoła powstała ścieżka procesyjna pokryta polbrukiem. W roku 2009 założono ogrzewanie promiennikowe. W roku 2012 nastąpiła wymiana drzwi od południowej strony transeptu.
Relacje z kolejnych prowadzonych przy naszym kościele działań zamieszczamy w naszym serwisie w dziale Prace.