Od redaktora
Drodzy Parafianie!
Dwa razy w roku liturgia Kościoła zabiera nas na Górę Przemienienia. Jedna z tych okazji to obchodzone 40 dni przed Podwyższeniem Krzyża święto Przemienienia Pańskiego, a druga to II Niedziela Wielkiego Postu. Wraz z wybranymi apostołami zaproszeni jesteśmy, by stanąć twarzą w twarz z całą prawdą o Jezusie. Jak dwadzieścia wieków temu wielu widziało w nim tylko jednego z synów cieśli z Nazaretu, tak i dziś dla wielu jest jedynie jedną z wielu postaci ludzkiej historii. Trzeba wiary, by zobaczyć więcej i dostrzec istotę prawdy: blask białej szaty i promieniejące oblicze mówią o boskości, a głos z nieba upewnia: to umiłowany Syn Boga, dany nam, byśmy za Nim szli ku zbawieniu.
Droga ku wierze wcale nie jest łatwa, a stawianie na niej kolejnych kroków wcale nie jest oczywistością. Piotr, Jakub i Jan nie pierwszy dzień towarzyszyli Jezusowi, niejedno słowo usłyszeli już z Jego ust i niejeden uczyniony znak był ich udziałem. A jednak to, czego byli świadkami „na górze wysokiej, osobno” co najmniej zaskoczyło. Święty tekst mówi o przestrachu i dezorientacji – z całą pewnością to, czego doświadczyli było dla nich nowością.
Osobami reprezentującymi Stare Przymierze są Mojżesz i Eliasz. Istotnym elementem tej rzeczywistości było wydarzenie Wyjścia, przez które Boży Lud został wyzwolony z fizycznej niewoli. Lud Nowego Przymierza wezwany jest by iść jeszcze dalej – słyszymy dziś wezwanie: „Jego słuchajcie!” Otwiera się przed nami droga do prawdziwej wolności; nie tylko oznaczającej swobodę ruchu i wolność wyboru, ale także możliwość pełni duchowego życia, i to w wymiarze wieczności. Oferta wejścia w rzeczywistość Nowego Przymierza jest na wyciągnięcie ręki. Trzeba tylko rzeczywiście zacząć słuchać i ruszyć w drogę.
Wasi duszpasterze.
Aktualności
II NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU – DZIEŃ MODLITWY, POSTU I SOLIDARNOŚCI Z MISJONARZAMI „AD GENTES” 2025 R.
MISJONARZE DZIELĄ SIĘ NADZIEJĄ
Siostry i Bracia, Misjonarki i Misjonarze oraz Przyjaciele misji!
1. W czasie Wielkiego Postu otwieramy szerzej nasze serca na tchnienie Ducha Świętego, który wspiera nas w wypełnianiu powołania chrześcijańskiego i pomaga w realizowaniu największego przykazania Jezusa – przykazania miłości. W II niedzielę wielkopostną zwaną „ad gentes” Kościół zachęca nas do modlitwy i materialnej pomocy polskim Misjonarzom i Misjonarkom. W tym roku towarzyszy naszemu Dniowi Modlitwy, Postu i Solidarności z Misjonarzami hasło: „Misjonarze dzielą się nadzieją”. Pragniemy zwrócić uwagę na to,
jak ważną rolę pełnią misjonarze. Ich trwanie na misjach, niekiedy w bardzo trudnych warunkach życiowych, ubóstwie i wśród licznych zagrożeń jest źródłem nadziei dla tych, do których zostali posłani przez Kościół ze słowem Ewangelii. Misjonarze są dziedzicami Bożej nadziei, nie tylko tej, która dotyczy lepszego, bardziej sprawiedliwego i bezpiecznego świata. Oni niosą ludziom nadzieję zbawienia i umacniają w przekonaniu, że ostatecznie dobro zawsze zwycięża.
Dzisiaj więc, modlimy się za Misjonarki i Misjonarzy z Polski; za tych z naszych wspólnot diecezjalnych i zakonnych, którzy z wielką ofiarnością służą najuboższym z najuboższych. Otaczają troską ubogie dzieci, samotne matki, chorych, odrzuconych, więźniów, pokrzywdzonych przez los, stając się znakiem wielkiego miłosierdzia Ojca niebieskiego. Przywracając nadzieję zrozpaczonym, czynią ich życie i jego ciężary łatwiejszymi do uniesienia.
2. Będąc solidarni z Misjonarkami i Misjonarzami z Polski nie tylko w tym dniu, ale stale, ukazujemy Kościół – naszą wspólnotę wiary – jako znak nadziei w świecie. Jesteśmy wspólnotą misyjną, która ma do ofiarowania światu nadzieję, tak bardzo mu potrzebną. Nadzieją, którą dzielimy się z innymi jest Chrystus. W Nim zakorzenieni możemy odważnie głosić Jego obietnicę zbawienia. Dzięki misjonarzom i nam, nadzieja ta dociera do wielu mieszkańców Azji, Oceanii, Afryki i Ameryki Łacińskiej. Korzystając z okazji wyrażam serdeczną wdzięczność wszystkim duchownym i wiernym świeckim Kościoła w Polsce za życzliwe i stałe zatroskanie o misje i pomoc Misjonarzom. Bez niego nie byliby w stanie wypełniać swych zadań i służyć ubogim. Dziękuję duszpasterzom oraz osobom świeckim, angażującym się w pomoc misjom i rozpalającym w innych zapał misyjny. Dziękuję katechetom, dzieciom i młodzieży, zwłaszcza tym, którzy aktywnie działają w grupach misyjnych. Jestem wdzięczny dorosłym, chorym, seniorom, niepełnosprawnym i wszystkim, którzy stają u boku misjonarek i misjonarzy z modlitwą i ofiarami. Niech czas Wielkiego Postu skłoni nas do hojnej jałmużny na rzecz misji. „Nasze serce, podobnie jak serce Kościoła, podobnie jak Serce Jezusa, musi obejmować wszystkich ludzi” (Dilexit nos, 179).
3. Na koniec, pragnę zwrócić się z prośbą o modlitwę w intencji powołań misyjnych. Dotkliwie doświadczamy braku misjonarek i misjonarzy. Proszę zatem o gorącą modlitwę, aby wciąż znajdywały się gorące i ofiarne serca gotowe porzucić swoje rodziny i wspólnoty, by udać się tam, gdzie ludzie czekają na Chrystusa; udać się po to, by nieść innym nadzieję.
Z serca wszystkim błogosławię
Bp Jan Piotrowski, Przewodniczący Komisji Episkopatu Polski ds. Misji
Dzieło Pomocy „Ad Gentes”, agenda Komisji Episkopatu Polski ds. Misji, od 2005 r. pomaga misjonarkom i misjonarzom z Polski na placówkach misyjnych. W kraju prowadzi animację
i formację misyjną wiernych, angażując zwłaszcza dzieci i młodzież w inicjatywy misyjne. Każdego roku Dzieło dofinansowuje ok. 140 projektów pomocowych, zgłaszanych przez misjonarzy z całego świata. Są to dzieła ewangelizacyjne, medyczne, charytatywne i edukacyjno-opiekuńcze. Dzięki ofiarności darczyńców Dzieło Pomocy wsparło finansowo budowę kilku szkół, sali katechetycznej, ośrodka zdrowia.
W ciągu roku Dzieło zbiera środki na pomoc dla dzieci poprzez sms-a o treści „Misje” na numer 72 032 (2,46 zł z VAT). W tym roku przekaże dar serca dzieci na budowę sali lekcyjnej w Zespole Szkół św. Franciszka z Asyżu w Ntoum w Gabonie. Można wesprzeć projekty finansowane przez Dzieło poprzez wpłaty na jego konto. Zapraszamy do odwiedzania naszych stron: www.adgentes.misje.pl
Co u nas?
Niejeden raz dane już było informować Drogich Parafian o istocie problemów, z jakimi przychodzi nam się zmierzyć przystępując do ratowania budynku naszego kościoła parafialnego. Zainteresowani tematem wiele razy słyszeli już, że kluczowe jest przerwanie napływania wilgoci, umożliwienie jej odprowadzania oraz zapewnienie właściwej wentylacji wnętrza. Okazuje się, że z praktycznie identyczną sytuacją mamy do czynienia także w przypadku naszej salki parafialnej, przy czym w tym wypadku poszczególne elementy składowe są jeszcze wyraźniej widoczne.
Wprawdzie w ostatnich latach opady deszczu nie były nadzwyczaj obfite, niemniej wody opadowe zawsze muszą być odprowadzane. Jeśli chodzi o naszą salkę, ukształtowanie terenu powoduje, że płyną one pod mur od strony zachodniej oraz pod posadzkę przedsionka. W dodatku poziom posadzki powinien być wyraźnie podniesiony względem otaczającego terenu, zaś u nas jest on praktycznie identyczny. Nadto utwardzona polbrukiem nawierzchnia dochodzi do samych ścian budynku, nie pozwalając na cyrkulację wilgoci. Dodatkowo we wnętrzu przedsionka na stary tynk położono przed laty warstwę lamperii wykonanej farbą olejną, która skutecznie odcięła głębsze warstwy od możliwości naturalnego odparowania wilgoci.
Budynek salki ma dwuspadzisty dach, zatem siłą rzeczy musi się tam znajdować poddasze, którego ukształtowanie i wyposażenie odgrywa istotną rolę w zapewnieniu należytej wentylacji, wykorzystującej naturalną cyrkulację powietrza. W naszym wypadku poddasze zostało całkowicie zamknięte, przy czym nie wykonano ani żadnych wyciągów ani lufcików. Obecnie nie ma nawet możliwości (jak najbardziej oczywistej) fizycznego dostania się na poddasze, choćby w celach inspekcyjnych. Jak widać, przed nami kolejna sfera, w której nie braknie nam pilnych zadań.