Od redaktora
Drodzy Parafianie!
Jako istoty społeczne ludzie muszą się ze sobą komunikować. Obecnie mamy do dyspozycji całą gamę sposobów przekazywania myśli i wrażeń, wśród których wyraźnie na pierwszy plan wysuwają się te, które posługują się obrazem. Nie bez przyczyny współcześnie coraz częściej mówi się wręcz o dominacji cywilizacji obrazkowej. Tymczasem sposób, w jaki zostaliśmy stworzeni wyraźnie dowodzi, że pierwszym i podstawowym sposobem ludzkiej komunikacji jest słowo. A Bóg, chcąc zwrócić się do ludzi, dokonał tego, objawiając im Siebie nie inaczej, jak poprzez Swoje Słowo.
Dziś odczytywana w liturgii Ewangelia prowadzi nas do synagogi w rodzinnym mieście Jezusa, w Nazarecie. Bez wątpienia wielokrotnie było w niej odczytywane proroctwo Izajasza, mówiące o głoszeniu dobrej nowiny i obwieszczaniu łaski Pana. Z pewnością wielu rabinów wygłaszało swoje komentarze odnoszące się do tego prorockiego tekstu, z natury swojej odnoszącego się do przyszłości. Jednak gdy natchnione słowa płyną z ust Jezusa, ich istota zmienia się diametralnie: to już nie zapowiedź prorocka, to nie uczony komentarz, to nie duchowa pociecha dla zmęczonych życiem; odwieczne Słowo Boga właśnie się wypełnia. Dotąd jedynie wygłaszane i odczytywane, teraz działa i owocuje.
Nie tak dawno dobitnie brzmiało w liturgii obwieszczenie, że oto Słowo stało się Ciałem. Nie chodzi tu o wybrzmienie pewnej teologicznej prawdy, tak często nam przypominanej choćby w tekście polskiej kolędy. Istota zagadnienia jest znacznie głębiej: sam Bóg przez tajemnicę Wcielenia daje się ludziom w swoim Słowie, które nie tylko wybrzmiewa, ale przede wszystkim DZIAŁA, spełnia się, owocuje. Oby jego zbawcze owoce plonowały w życiu każdego z nas.
Wasi duszpasterze.
Aktualności
List Przewodniczącego Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego KEP na Dzień Życia Konsekrowanego 2.02.2025 r. (fragmenty)
W Liturgię dzisiejszej niedzieli wpisuje się święto Ofiarowania Pańskiego. Dzień ten z ustanowienia św. Jana Pawła II obchodzony jest w Kościele jako dzień życia konsekrowanego. Ofiarowanie Pańskie jest figurą – obrazem ofiarowania osób konsekrowanych na wyłączną służbę Bogu. To ofiarowanie sprawia, że nasi bracia i siostry, składając swoje życie w ofierze Bogu, stają się darem dla Kościoła, darem dla każdego z nas. Poprzez ślubowanie rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, osoby konsekrowane ukazują nam prawdziwe oblicze bezinteresownej miłości, wolności od zniewolenia światem materialnym i dyspozycyjności w pełnieniu woli Bożej. […] Nasze dzisiejsze dziękczynienie za osoby konsekrowane wpisuje się w Rok Jubileuszowy – 2025, który z woli papieża Franciszka przeżywamy pod hasłem Pielgrzymi nadziei.
Zarówno pierwsze czytanie z Księgi Malachiasza, jak i drugie z Listu do Hebrajczyków naznaczone są zapowiedziami wielkiej nadziei dla każdego człowieka. Ta nadzieja spełnia się w Jezusie Chrystusie, który – jak słyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii – stał się spełnieniem nadziei Symeona. Tak Symeon, jak i prorokini Anna rozpoznają w małym Jezusie, Tego, Który jest wypełnieniem wszystkich Bożych obietnic. Takiej wiadomości nie sposób zatrzymać tylko dla siebie, dlatego prorokini Anna – napełniona radością, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy wyczekiwali wyzwolenia Jerozolimy.
Choć od prorockiej zapowiedzi Malachiasza do czasu przyjścia Jezusa Chrystusa na świat minęło wiele czasu, to człowiek każdej epoki wyczekuje spełnienia swojej nadziei na wyzwolenie z cierpienia, ciemności i śmierci. Osoby konsekrowane – jak przed wiekami starotestamentalni prorocy – wskazują, że ostatecznym celem każdego ludzkiego życia jest Jezus Chrystus. Bo to w Nim spełnia się najgłębsze pragnienie ludzkiego serca – pragnienie MIŁOŚCI wolnej od bólu, cierpienia, niezgody, osamotnienia, niepewności jutra. […]
Dziś, w XXI wieku nie brakuje sytuacji, w których coraz więcej osób żyje bez nadziei. Bez nadziei na lepsze jutro; bez nadziei na życie w pokoju i względnym dobrobycie; bez nadziei na to, że cokolwiek się jeszcze zmieni. Papież Franciszek dostrzega wiele miejsc pozbawionych nadziei. […] Nadzieja połączona z wiarą i podtrzymywana miłością nadaje sens życiu każdego z nas. To ona ukierunkowuje nasze działanie na perspektywę wieczności i sprawia, że człowiek odzyskuje radość życia i tą radością dzieli się z innymi.
Nasze ludzkie nadzieje, nasze plany i marzenia choć bardzo ważne i potrzebne, bywają często zawodne, kruche i niespełnione. Potrzeba więc nam KOGOŚ, w kim możemy złożyć całą naszą nadzieję. Nadzieję, która nie będzie oparta tylko na ludzkich kalkulacjach, ale która zawieść nas nie może. Nasza nadzieja spełni się jedynie w Jezusie Chrystusie. I musimy sobie o tym nieustannie przypominać. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne (J 3,16). […]
Misja osób konsekrowanych jest widzialnym znakiem nadziei dla tych, którzy doświadczają sytuacji życia bez nadziei. Obecność wielu sióstr, ojców i braci w przestrzeni dzisiejszego świata jest miłością uzdrawiającą i przywracającą nadzieję. Czasami ta obecność jest niewidoczna, czasami cicha, a nawet milcząca, ale jednak zawsze owocna. Podejmowane dzieła ewangelizacyjne, dzieła miłosierdzia i codzienna modlitwa sióstr i braci zakonnych oraz świeckich osób konsekrowanych przyczynia się do budowania cywilizacji miłości, której tak bardzo potrzebują nasze rodziny, wspólnoty, nasza Ojczyzna i cały świat. […]
Dziękując wszystkim osobom konsekrowanym za dar bycia znakiem nadziei módlmy się słowami św. Klaudiusza, które Ojciec Święty Franciszek umieścił w swojej ostatniej encyklice Dilexit nos: Mój Boże, wierzę mocno, że opiekujesz się wszystkimi, którzy pokładają w Tobie nadzieję. […] Panie, moja ufność pokładana w Tobie jest moją jedyną ufnością: ta ufność nigdy nikogo nie zwiedzie (…). Dlatego jestem pewien, że będę szczęśliwy na wieki, bowiem mam mocną nadzieję, że tak będzie, i to od Ciebie, mój Boże, pochodzi cała moja nadzieja (por. DN 126). Niech Maryja, Matka Nadziei otacza nas płaszczem swej opieki i pomaga odkrywać nadzieję w naszej codzienności, zwłaszcza wtedy, gdy wydaje się, że tej nadziei nie ma.
+ Jacek Kiciński CMF
Przewodniczący Komisji ds. Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego KEP
Co u nas?
Raz jeszcze serdecznie dziękujemy Drogim Parafianom za wszystkie spotkania, jakie mieliśmy radość przeprowadzić w czasie tegorocznej świątecznej wizyty duszpasterskiej. Dziękujemy za wszystkie otwarte domy, za wspólną modlitwę i wiele budujących rozmów.
W wielu domach padły pytania o to, jak prezentuje się „kolędowa” frekwencja w dzisiejszych, niełatwych dla życia religijnego czasach. Przyznać należy, że w relacji do lat ubiegłych nie zauważamy większych zmian w ilości domów, do których jesteśmy zapraszani. Bierzemy tu pod uwagę, że wielu naszych Parafian z powodów rodzinnych, zdrowotnych czy służbowych przez długi czas przebywa poza domem. Oczywistym jest, że niektóre spotkania nie mogą dojść do skutku z powodu przeszkód losowych. Tym bardziej dziękujemy za każde otwarte drzwi i każde dobre serce.
Ponownie przypominamy, że rodziny, które z jakiegokolwiek powodu nie zostały dotąd odwiedzone a zechcą wyrazić takie pragnienie, proszone są o bezpośredni kontakt z duszpasterzami. Jesteśmy także gotowi przyjąć zaproszenie do każdego, kto ma pragnienie przedyskutować swoje problemy czy zasięgnąć duchowej porady. Kapłani są do Waszej dyspozycji nie tylko w formule świątecznych (tradycyjnie zwanych „kolędowymi”) spotkań, ale w każdej duchowej potrzebie. Spełniając prośbę naszego Wielebnego Sąsiada informujemy, że parafia NS Pana Jezusa w Barnimiu organizuje w marcu trzydniową pielgrzymkę po Szwajcarii Kaszubskiej. W jej trakcie zostaną nawiedzone: Kulk, Lębork, Sianów, Kartuzy, Żukowo, Pelplin i Kościerzyna. Szczegółowy program wyjazdu jest do dyspozycji w zakrystii naszego parafialnego kościoła. Zapisy (w terminie do końca stycznia) prowadzi pan Andrzej Konopelski, z którym można skontaktować się pod numerem telefonu 608 835 598.